Psychoterapeuta Marta Wollek

Osoby cierpiące na zespół jedzenia nocnego, określany w języku angielskim jako NES – Night Eating Syndrome, zazwyczaj w ogóle nie odczuwają głodu w godzinach porannych.

Całkowicie rezygnują ze spożywania śniadań lub znacznie ograniczają rozmiary posiłku. Również w ciągu dnia chorzy nie mają dużego apetytu. Największe łaknienie odczuwane jest przez nich po godzinie 19. Podczas wieczornych i nocnych uczt pochłaniają oni ponad połowę dziennej racji żywieniowej. Napady te przypominają objawy kompulsywnego objadania się – ilości przyjmowanych pokarmów są ogromne, a chory traci poczucie kontroli i możliwości zahamowania tego procesu. Warto wspomnieć, że często osoby cierpiące na NES jedzą w półśnie. Chorzy nie są świadomi rzeczywistej ilości spożywanych podczas doby produktów, a po przebudzeniu się zazwyczaj nie pamiętają, że nocny napad w ogóle miał miejsce. Prowadzi to do błędnego koła w odchudzaniu – pomimo znacznego ograniczania kalorii w ciągu dnia, nie następuje upragniony spadek masy ciała. Niekiedy może ona wręcz wzrosnąć.

Zespół jedzenia nocnego to wstydliwa przypadłość, będąca dla chorych źródłem stresu i niskiego poczucia własnej wartości. Nieustannie towarzyszące im poczucie winy i utraty kontroli nad własnym ciałem doprowadzić może nawet do wystąpienia zaburzeń lękowych oraz depresji.

Osoby cierpiące na NES skarżą się również na uczucie ciągłego zmęczenia.

Do czynników ryzyka, zwiększających prawdopodobieństwo zachorowania, zaliczyć można stresujący tryb życia a także otyłość (im większa, tym wyższe prawdopodobieństwo).